ROAD MARATON, Cykl imprez szosowych dla kolarzy amatorów

Pozdrawiamy

   Ostatnia indywidualna impreza cyklu Roadmaraton 2012 już za nami. Ślimak - dzielny statystyk cyklu - już wszystko ładnie policzył i wyszło na to, że ktoś był pierwszy, ktoś drugi a ktoś ostatni. Szegóły znajdziecie TUTAJ. Jest jeszcze czas na zgłaszanie jakichkolwiek uwag, więc jeśli komuś się punkty nie zgadzają piszcie -> generalka@roadmaraton.pl.

   Drużyny zainteresowane jazdą drużynową na czas prosimy o chwilę cierpliwości, gdyż trwają jeszcze ostateczne ustalenia, jednak już dziś informujemy, że jazda drużynowa na czas nie będzie punktowana do generalnej klasyfikacji drużynowej. Na wzystkie pytania chętnie odpowiemy na maila. Piszcie w tym temacie na cykl@roadmaraton.pl.

GRATULACJE DLA WSZYSTKICH STARTUJĄCYCH W 2012 ROKU

ROAD MARATON TEAM

     Nie tylko dla tych, co tracą czas oglądając TV zamiast na rower i do.. lasu!
 
    A propos piłkarzy: patrzę już tylko kątem oka (u przyjaciół mają canal+), bo piłka mnie tak nie interesuje jak kiedyś. No to sobie czasem patrzę pokątnie na “extraklasę” (kto wymyśli tą nazwę?!) i patrzę: tak co 2-4 minuty (przeciętnie) pada piłkarzyk. Dziwne trochę to.. padanie. Dlaczego oni bez przerwy – no  z małymi przerwami – padają. Hm.... Padają prawie wszyscy, mało tego: wyją i krzyczą i jęczą z bólu. Czasem leżą 10, czasem 20 sekund i więcej. 1-minutowcy zdarzają się rzadziej ale niestety: coraz częściej. Co niektórzy zanim upadną wykonują jakieś dziwne akrobacje, uniki, pozycje; machają rękami, coś pokazują palcami... końca nie widać.

     99,99% z tych “padających”i “upadających”  AKROBATÓW jednak wstaje i próbuje grać w piłkę. Jeśli można nazwać graniem chodzenie po boisku i szukanie nowego miejsca do upadku. Śmieszne to i dla mnie czasem wręcz żałosne są te ich upadki, obrotki, przewrotki, łamańce, łokietniki, etc, etc.. Grałem kiedyś w piłkę: ścinki lub podcinki trafiały na moje kostki dość często ale nie było czasu: trzeba było grać dalej, a nie leżeć! Czy boisko to już biwak!?
 
     Dlaczego śmieszne? Wyobraźcie sobie kolarza (nawet górskiego), czasem prędkość nie mała. Bach! Upadek! Zadrapania, czasem więcej lub mnie krwi. Czasem wyląduje się w paprociach lub w piachu (ale nie pod nim). I co dalej? Tu nie ma wyjścia: pióra trzeba otrzepać i jazda dalej. Nie ma trenera, lekarza, masażysty, opiekuna, psychologa, żeby nie powiedzieć Ministra od Sportu i Wpadkowych Dotacji na rzecz Nieudolnego Związku Piłkarzy Widomych Ale Niewidzących. A przede wszystkim nie ma TV. Rany! Jak dobrze że nie ma TV w lesie, na szlaku, na wyścigu! Jak dobrze że nasz sport jest... “niszowy” medialnie. A jednak jest TV na szosie. Weźmy taki LeTour czy Giro. Owszem zdarzają się tragiczne i śmiertelne (jak w każdym sporcie) ale rzadko. Ileż to razy widziałem upadki i kraksy: wielu kolarzy poturbowanych wsiada błyskawicznie na naprawiony lub nowy rower i... jazda dalej. Szosa to nie biwak! Tu nie można poleżeć i poczekać aż koledzy....”ustawią” drużynę. Nam kolarzom po prostu nie warto i nie opłaca się leżeć, trzeba JAK NAJSZYBCIEJ wstać i JAK NAJSZYBCIEJ dojechać do mety. W piłce nożnej jest dużo łatwiej: można sobie poleżeć dłużej lub krócej; można dać się znieść na noszach, żeby za chwilę wejść na boisko. Dziwna ta piłka nożna. Może dlatego, że to TYLKO gra. A kolarstwo? Kolarstwo to nie gra, to dużo więcej.
 
     CJW (16.09.2012)
 ps. Chyba wiecie, że: przeciętna prędkość pieszego to ok. 6,5km/godzinę? Więc jak można “biegać” po boisku 10km przez 90 minut??? A no można: po prostu co 2-4 minuty trzeba upaść, a potem ciężko jest wstać – stąd to zmęczenie (he, he, he).